Kościół Najświętszego Im. Jezus we Wrocławiu-Matka Boża 410

Szlak „Złote Dolnośląskie” obfituje w zabytki sakralne. W samym Wrocławiu znajduje się kilka świątyń, które są wyjątkowymi perłami na mapie narodowego dziedzictwa. Jedną z nich bez wątpienia jest Kościół Najświętszego Imienia Jezus. Obecnie pełni on funkcję kościoła akademickiego i stale przyciąga rzesze turystów. Wspaniały wczesnobarokowy kościół wraz z przyległym Uniwersytetem należy do arcydzieł budownictwa, jakie na Śląsku stworzyli i zostawili dla potomności Jezuici. Jest kościołem halowym, z emporami i dwoma rzędami kaplic. Na zewnątrz długi na 53 m., a szeroki na 26 m. Wewnątrz jest długi na 50,55 m., a szeroki na 23,6 m. Wysokość wynosi 23,6 m. Podziw odwiedzających budzą niesamowite malowidła, które są dziełem wiedeńskiego twórcy Jana Michała Rottmayera.

Trudno jest obiekt w całości obejrzeć z zewnątrz, ponieważ obstawiony jest budynkami Uniwersytetu, z którym został połączony. Na szczycie świątyni w promienistym wieńcu widoczny jest napis IHS – pozłacane dzieło artysty Teodora Wipperdinga SJ. Z zewnątrz widoczne są także dwa rzędy okien i zakrystia, która stanowi pozostałość zamku piastowskiego (w dolnych partiach kościoła najprawdopodobniej tkwią jeszcze relikty dawnego zamku). We wnętrzu świątyni znajduję się gipsowy odlew Piety Michała Anioła, którą wykonał Antonio Vanni w XIX wieku. Jest to jedna z najdokładniejszych kopii na całym świecie. Kiedy rzymski oryginał uległ uszkodzeniu, odcisk brakujących części robiono właśnie we Wrocławiu. Historia nie oszczędziła świątyni. Była ona niszczona w wyniku działań wojennych. W 1945 r. uszkodzony został dach oraz ołtarz główny. Remont trwał w latach 1947-1956.

Wrocławski obraz Matki Boskiej Wspomożycielki Wrocławia jest wierną kopią Madonny z Passawy. Jego pierwszą właścicielką była od 1614 r. hrabianka Katarzyna Dworzak (de domo Schlick), a obraz przechowywany był w kaplicy domowej w Pradze. Hrabina Katarzyna mając wielkie nabożeństwo do Marii Hilf, umierając przekazała obraz księżnej Marii Zarub, baronowej Lissar. Obraz był przez ponad trzydzieści lat umieszczony w kaplicy zamkowej w miejscowości Zumberg w Czechach. Spowiednikiem księżnej był jezuita ojciec Zdenek Geżewski, przez którego poznała dzieło kontrreformacyjne Towarzystwa Jezusowego. Chcąc pomóc restytucji katolicyzmu we Wrocławiu dzięki nowo powstającej placówce jezuickiej – Uniwersytetowi, ofiarowała obraz do nowo wybudowanego kościoła Imienia Jezus na ręce wice prowincjała czeskiej prowincji Jezuitów, ojca Jakuba Willego. Obraz w dniu konsekracji kościoła 30 lipca 1698r. został wniesiony przez prowincjała w uroczystej procesji do wnętrza i umieszczony w bocznej kaplicy po stronie północnej.

W latach 1722-1734 kościół otrzymał nowy wystrój projektu Krzysztofa Tauscha. Powstały nowe ołtarze, rzeźby, a ściany i gzymsy pokryto barwnymi stiukami. Obraz Matki Boskiej umieszczono w ołtarzu, który w swej ogólnej formie nawiązywał do ołtarza z kościoła w Passawie. Podobnie jak tam srebrną ramę obrazu unoszą dwaj aniołowie, a całość wieńczy korona cesarska, (w Passawie umieszczona bezpośrednio na ramie). Wrocławska rama obrazu jest bogatsza 
w formie i posiada dodatkowe złocone ornamenty. Umieszczenie przez jezuitów w nowo wybudowanej świątyni słynącego już łaskami obrazu, zaowocowało powstaniem prężnego bractwa maryjnego szerzącego kult Matki Boskiej Wspomożycielki w mieście o dominującym protestantyzmie. Szczególne nasilenie kultu przypadło na lata przełomu XVII i XVIII w czasach zagrożenia tureckiego dla Śląska.

Poza Bractwem Matki Boskiej Wspomożycielki Wrocławia na terenie kościoła działało na przestrzeni lat kilka sodalicji maryjnych. Po kasacie zakonu jezuitów w 1773r zmniejszył się kult maryjny, a niekorzystne dla świątyni wypadki historyczne (zamienienie na magazyn zbożowy kościoła w czasie wojny siedmioletniej /1756-1763/, przejęcie świątyni przez władze pruskie 
po 1811r) osłabiły życie religijne. Kościół przestaje być kościołem uniwersyteckim i zamieniony na parafialny służy parafii św. Macieja. Podczas bombardowania kościołów wrocławskich 
w kwietniu 1945 r. obraz wyjęto z ołtarza i ukryto w mieszkaniu proboszcza. W roku 1948 został odnaleziony i poddany wstępnej renowacji.

Przygotowując obraz do Dni Maryjnych roku 1961 natrafiono na pergaminowy dokument z 1694 roku, umieszczony na odwrocie deski obrazu, pisany przez o. Zdenka Geżewskiego, stanowi „metrykę” cudownego obrazu. Uroczystości maryjne zakończyła intronizacja Matki Bożej Wspomożycielki Wrocławia dokonana przez biskupa Pawła Latuska (20.10.1961r.), który odprawił w tym dniu, po długiej przerwie, pierwsze z nabożeństw, kontynuowanych w każdy wtorek o godzinie 18-tej. Powrót po ostatniej wojnie światowej jezuitów do kościoła (sprawujących posługę duszpasterską do 1995r) spowodował powtórne ożywienie kultu Matki Boskiej Wspomożycielki Wrocławia.

W roku 1998 w trzechsetną rocznicę konsekracji kościoła obraz wraz ze srebrną ramą, został poddany zabiegom konserwatorskim, a po odnowieniu, w uroczysty sposób, procesyjnie umieszczony w ołtarzu. Po obchodach rocznicowych przywrócono cotygodniowe nabożeństwo do Matki Bożej Wspomożycielki Wrocławia.